Kopenhagenwinnaar 2011.
Op 17 juni vertrokken we voor onze trip naar Denemarken, oma,dochter en kleindochter.
Na een voorspoedige reis kwamen we bij de ferry in Putgarden, Noord-Duitsland.
Onze kleindochter was nog nooit met een ferry mee geweest en stond dan ook
compleet te stuiteren,toen ze in de gaten kreeg hoe groot dat de ferry was.
Ze vond het geweldig en wilden al snel naar buiten om rond te kijken.
Maar toen ze over de reling keek was het toch wel erg hoog en diep allemaal.
ze zei op een gegeven moment: oma, hier zwemmen haaien he?
ikke, ja hoor schat, pas maar op dat je niet overboord valt.
alicia: niet bang zijn oma, ik kan al heel goed zwemmen en ben super snel.
ikke, tuurlijk lieverd, maar hou toch maar allebei je kleine voetjes op het dek aub.
[heerlijk toch zo'n kind met haar fantasie]
Alicia en oma Koos
We waren lekker op tijd bij onze overnachting, Hanne 's huis.
De camper werd geparkeerd en het was koffie tijd. Je bent er altijd welkom, typisch Deense gastvrijheid.
Na lekker bij gepraat te hebben,gingen we op tijd naar bed want morgen weer vroeg op
om naar de show te gaan.
Om 7 uur zouden we vertrekken, want het bleek vanuit Hanne nog 2 uur rijden, 187 km verder.
Wel het werd laag vliegen met de camper.
Ruim een een half uur later dan afgesproken vertrokken we pas.
Ik kan u vertellen dat ik peentjes heb gezweet met dat ding van ruim 3 1/2 ton in je handen.
Hanne had niet in de gaten,dat ons oudje[camper haha] niet zo hard ging.
Ze wilden de verloren tijd inhalen, met haar peugot partner.
Op een gegeven moment heeft Mary toch maar gebeld of het wat minder hard kon,
want de uitlaat was al schoon, vleugels waren al uit en ons oudje kon niet harder als 120 km.
kan je nagaan 120 km per uur met een bakbeest van 3 1/2 ton onder je.
en dat allemaal pas voor de 2 e keer achter het stuur.pff, dat nooit meer.
We kwamen zonder kleerscheuren/ongelukken bij het showterrein aan.
Daar bleek dat het een buiten show was, wisten wij veel, niet erg, is prima voor de hond.
Maar dan moet je wel mooi weer hebben en geen regen en wind.
Met twee paraplus hebben getracht om Cat droog te houden.
Pas laat in de middag waren we aan de beurt met keuren.
Er stond een prima kwaliteit een Greyhound 's in de ring, allemaal van het skandinavisch type.
Onze Cat viel echt uit de toon, is van het Engelse type Greyhound, totaal anders.
in Cat haar klasse stond nog een mooi teefje en het zou niet mee vallen om daar van te winnen.
Het begon al goed,toen de keurmeester tegen Mary zei, mevrouw ik heb de whippets al
gekeurd net!!!!!! Stomverbaast keek ze hem aan en dacht, wel dat is jou idee.
Dit wordt niks vandaag, chips 900 km gereden voor de kat zijn viool, maar allee we zien wel.
Beide showden of hun leven ervan hing, super.
De keurmeester hr A.Foss uit Noorwegen had het er moeilijk mee.
Tot 3 keer toe kwam hij Cat betasten en weer lopen, weer rond.
Uiteindelijk werd Cat 1 e geplaatst met de opmerking:
mevrouw, ik zie liever een langere greyhound maar dit teefje heeft alles wat ze moet hebben.
Loopt goed, showt goed en alles zit er op en aan. Profiat.
Ned.Lux.Deens kamp. vaya Con Dios Waheeda [roepnaam Cat]
Je snapt we waren door het dolle heen.Een super prestatie van beide.
We kregen een kaart in ons handen gestopt waarvan we niks begrepen, alles in zijn Deens.
Hanne legde uit, het was voor het CAC, yippie haar eerst.
Je moet de openklas winnen, anders kom je niet in aanmerking voor CAC.
Voor beste teef moest ze ook nog terug en werd 2e achter een teefje van Hanne.
We gingen bijna langs onze schoenen lopen, zo trots waren we op onze kleine Cat.
Toen kwamen we tot de ontdekking, dat als je al kampioen bent, je aan 1 CAC genoeg hebt
om het Deens Kampioenschap te mogen ontvangen.
Wij onmiddelijk naar het secratariaat en ja hoor, het klopte.
Weer een feestje, Cat werd die dag ook Deens Kampioen, onze eerste.
Het kon niet op die dag, maar feestje was snel over.
Toen we weer naar huis wilden, we zouden langs Hanne's moeder gaan voor koffie,
begon de ellende. wilden starten: camper dood, huu wat is dit.
Een lichte paniek ontstond, we hadden al een heel doem senario voor ogen.
Camper achter laten, met de trein naar huis, zien jullie ons al gaan.
2 volwassenen, 1 kind , 1 hond al onze noodzakelijke spullen mee.
Camper laten op halen,handen vol met geld kost dat, je kent het wel.
Hanne tikte me op de schouder en zei, Koos kunnen we hem niet aan douwen??
Ik kijk haar aan zei heel droog, lieverd weet je wat dit ding weegt?
Hanne, nee.
Ikke: meer als 3500 kilo, mag er officeel eigenlijk niet mee rijden maar vooruit.
Hanne, owee.
Na een half uur kwamen we op het idee,tip van het thuisfront.
Laten we de aggrigraat erbij zetten en kijken of het werkt, stroom opwekken.
en ja hoor, daar liept ie weer. accu was leeg????????
Snel ingestapt en naar Oma Bockhaus voor de koffie.
We werden met open armen ontvangen en de tafel stond al gedekt.
Lekker gegeten en toen weer op weg naar Hanne 's huis 1 1/2 verder rijden.
Jaja, starten deed ie maar de lichten hielden er mee op.
owee, en het wordt donker, wat nu?
Langzaam aan werd het me allemaal een beetje teveel.
We zijn toch maar ingestapt en aangereden.
Na 100 meter rijden geeft Hanne het teken dat de lichten het weer doen. pff.
snapte er echt niks meer van.
Op ons gemak naar huis in het aarde donker, want storm,wind en regen hebben we
genoeg gehad dat weekend. Daar bleek dat de binnen verlichting het niet meer deed.
jonge jonge, nu ging mijn lampje echt uit.
Alleen ik heb een rot gewoonte, als Mary boos wordt begin ik te lachen.
en zij wordt steeds bozer op mij, omdat ik mijn lach schiet.
Gelukkig zag ze er nu ook de humor wel van in en je snapt dat we een
verschrikkelijke lachbui kregen.
Later bleek dat we een knop verkeerd hadden staan in de camper, waar door de accu
van de motor leeg werd getrokken inplaats van dat ie oplaaide.
Wisten wij veel, maar nu vergeten we dit nooit meer.
We hebben altijd wat als we samen op weg zijn Mary en Ikke, maar ontzettend
veel plezier gehad. En waar we voor gingen onze Cat haar overwinning.